چهارمین بسته پیشنهادی: در هرجایی، منتشر کنید
چنانکه در مطالب قبل بارها تأکید شد، "همه باید بدانند" چه اتفاقی دارد می افتد؛ بسته های اقداماتی که پیش از این ارائه گردید، ویژه اطلاع رسانی به اقشار مسجدی بود تا این افراد، اطلاعات مذکور را بین سایر آحاد جامعه نشر دهند.
بسته اقدامات حاضر، به طور بسیاری جدی تری این مسئله را دنبال میکند و طی این بسته، به دنبال نشر حداکثری آنچه "همه باید بدانند" خواهیم بود.
مخاطب این بسته، آن دسته از اهالی مسجد اند که بسته های پیشین را استفاده کرده و از مسائلی که در آن ها گفته شده است، مطلع هستند.
توضیح محتوای بسته:
هر یک از ما در گفتگوهای روزانه خود، با افراد و گروه های مختلفی سروکار داریم؛ این تعامل های روزانه برای هدفی که جنبش "همه باید بدانند" دنبال میکند -که همان آگاهی بخشی عمومی است- فرصت بسیار مناسبی است تا در خلال ارتباطات روزانه، حرف هایی گفته شود که "همه باید بدانند".
این اتفاق به این ترتیب رخ خواهد داد که مثلاً شما وقتی در تاکسی می نشینید و یا زمانی که در فروشگاه برای خرید کالای مورد نیازتان حضور دارید، با افرادی اعم از سایر حاضرین و فروشنده و یا راننده تاکسی هم صحبت شوید و مواردی که "همه باید بدانند" را در خلال صحبت های خود به آنها منتقل کنید.
آنچه در این بسته پیشنهادی اقدامات ارائه میگردد، مجموعه گفتارها و متونی است برای این که در این ارتباطات و تعاملات به آنها اشاره کنید و از این طریق به آگاهی بخشی عمومی کمک کنید.
اما پیش از ارائه گفتارها، چند نکته بسیار مهم را در نظر داشته باشید:
1- سیاهنمایی و تخریب دولت نباید اتفاق بیافتد. تخریب و تضعیف و سیاهنمایی دولت به ضرر مردم خواهد بود. اساساً نقطه توجه ما درباره کاستی ها، متوجه دولت نیست و آنچه در این جا مطرح است، روشنگری در موضوع مذاکرات هسته ای است و نه سایر موضوعات؛ لذا باید این نکته را مد نظر داشته باشیم.
2- نباید مخاطبین خود را با انبوهی از اطلاعات و اخبار سردرگم کننده بمباران کنیم؛ بهتر است نتیجه گیری را بر عهده مخاطب بگذاریم تا هر کس با توجه به میزان تحلیلی که دارد، مسائل را بیشتر مورد تدقیق قرار دهد. لذا از مواردی که در ادامه اشاره میشود، فقط تعداد انگشت شماری را انتخاب کرده و مطرح کنید.
3- در گفتگوهای روزانه، مخاطبین ما به طور کلی یکی از موارد زیر خواهد بود؛ توجه داشته باشید که ما درمورد افرادی که اصل نظام و احیاناً حاکمیت و دولت جمهوری اسلامی را قبول ندارند، هیچ نیازی به گفتگو نداریم. مخاطبین ما دلسوزان و دلبستگان به این کشور هستند که آینده خود و سایر مردم کشور برایشان اهمیت دارد.
آ) ضدانقلاب ها و کسانی که حاکمیت جمهوری اسلامی را قبول ندارند (نشانه ها: همه مسئولین را خطاکار میدانند؛ همه تاریخ انقلاب اسلامی تا کنون را سیاه می دانند؛ و موارد مشابه)
ب) سیاست باز ها و کسانی که به خاطر وابستگی به جناح های سیاسی، منافع حزبی را بر مصالح ملی ترجیح میدهند (نشانه ها: دفاع یا نقد غیرمنطقی و لجاجت بر نظر غیرمنطقی و گرایش شدید به جناح های سیاسی مختلف؛ همچنین دفاع بی دلیل از هرگونه توافق(که در نتیجه این دفاع متعصبانه، این گروه دولت را برای هر توافقی حتی توافق بد، تحت فشار قرار می دهند تا مجبور به پذیرش هرگونه توافق شود) و یا رد بی دلیل هرگونه توافق آن هم بدون آنکه شرایط خاصی را برای توافق خوب یا بد در نظر بگیرند.
پ) توده های مردم (نشانه ها: بی تعصب اند؛ به فکر بهبود وضع موجود اند؛ دلسوز کشورند؛ مغرض نیستند؛ اگر اعتراض و گله دارند هم بخاطر شدت سختی هایی است که متحمل شده اند و به دنبال غرضهای جناحی نیستند؛ ممکن است گاهی در برخورد اول، این گروه شباهت هایی با گروه (آ) داشته باشند که نباید دچار این اشتباه شد)
اساساً مخاطب ما تنها گروه شماره 3 هستند؛ وظیفه ما روشنگری و تبیین مسایل برای این گروه از افراد است که صاحبان اصلی انقلاب اند و از قضا به نظر می رسد در بسیاری از موارد، ما ادبیات آنها را نشناختیم و نتوانستیم با آنها به طور مناسبی همکلام شویم. لذا چنانچه دو گروه دیگر به ایجاد شبهه و مسئله در مباحثی که در یک جمع رخ میدهد پرداختند، الزاماً نیاز به پاسخگویی شما نخواهد بود؛ مگر آنکه آن مسئله از طرف قشر سوم که توده های مردم اند مطرح شود. پس نیاز به جواب دادن به همه حرفها نیست. در صورتی که در میان حرفهای شما، مسئله ای از جانب گروه های ذکر شده مطرح شد، اعتنایی نکنید و نشنیده در نظر بگیرید.
توجه داشته باشید که در گفتارهای کوچه بازاری، فرصت ارائه سند و مدرک به مخاطب وجود ندارد، با این وجود در این بسته پیشنهادی، مطالب به شکل مستند و مناسب جهت استفاده در موبایل ارائه میگردد تا درصورت نیاز، همراه خود داشته و ارائه کنید.
دیالوگ ها:
شروع بحث با یک سوال عادی:
چه خبر از مذاکرات؟ چیز جدیدی اعلام نکردند؟(پس از شروع بحث و حرف های عادی، با دیالوگ های بعد ادامه می دهیم)
- تغییری هم توی بازار و قیمتها هست؟ چیزی ارزون شده؟
- چرا مشکل اقتصادی بعد از گذشت 2 سال هنوز حل نشده؟
(ممکن است پاسخی از این دست بشنوید) >>> مشکل یکی دو تا نیست که؛ بالأخره هر کسی توی این شرایط سخت، ممکنه نتونه به این راحتیا کاری پیش ببره و کلی طول بکشه.
- ولی دکتر روحانی خودش در تبلیغاتش گفت 100 روزه بخشی از مشکلات حل میشه؛ ما که توقع بیشتر از عمل به حرف خودشون نداریم؛ کلید تدبیر دست ایشونه به هر حال؛ آدم کاربلدی هم هستند؛ ولی بعد از این همه تلاش برای حل مسئله مذاکرات، رفت و آمدهای زیاد، جلسات متعدد در کشورهای مختلف و شهرهای مختلف، پیاده روی با طرف های مذاکره، پیام تسلیت و تبریک دادن به یکدیگه و... چرا اون چیزی که در عمل اتفاق می افته، باعث نشده که تغییری در وضع زندگی مان ایجاد بشه؟ اون از قیمت نان که بالا رفت؛ دلار که هیچ بهتر نشد و بازار هم دچار رکود شده و معامله ای انجام نمی شه.
(ممکن است پاسخی از این دست بشنوید) >>> هنوز توافقی نشده به هر حال؛ باید صبر کنیم تا ببینیم چی میشه / ارتباطات ما با دنیا بهتر شده به هر حال / از جنگ فاصله گرفتیم و دیگه اون جو منفی که توی دنیا علیه مون بود، کمتر شده
- تازه بدتر این که امریکایی ها تحریم ها را بیشتر کرده اند و هر روز توهین و تهدید و تحقیر بیشتری به ما میکنند و حتی سفیر به ما توی سازمان ملل هم اجازه ورود به امریکا رو ندادن؛ این قد پررو شدند که عربستان و داعش هم دهنشونو باز کردن که گزینه ی ما هم روی میزه. بقول معروف شهرکه شلوغ شد قورباغه هفت تیرکش میشه! (1)
(اگر کسی به نتیجه نرسیدن مذاکرات را به گردن دولت انداخت، شما علت اصلی که همان زیاده خواهی و دشمنی غربی هاست را ذکر کنید؛ هرچند خوش بینی به آمریکایی ها و بقیه متحدانشان در بروز این اتفاقات نقش اساسی داشته:
به هر حال کشوری که از حمله به هواپیمای مسافربری هم ابایی ندارد، اصلاً بویی از انسانیت نبرده که بخواد دلش به حال ما بسوزه که امتیازی به مون بده)
وزارت خانه ها انگار تعطیل اند؛ وزیر جوانان میگه من برنامه ای برای جوانان ندارم (2). اصلا حواستون هست دو سال از عمر دولت میگذره! چرا به هر کس میگیم وضع مناسب نیست، میگه بذار مذاکرات به نتیجه برسه؟ مگه بقیه جاهای کشور، همه باید معطل مذاکرات باشن؟
دور از جون، شما که مادرتون سرطانی نیست که درمانش با رادیو داروهای هسته ای تأمین بشه؛ الان حدود یه میلیون نفر معطل موندن و خانواده هاشون فقط باید بدتر شدنشون رو ببینند. بیمارای سرطانی چه گناهی کردند که بی دارو مانده اند؟ هزینه دارو ها هم که پرداخت نمیشه و بدتر اینکه اصلا دارویی دیگه در کار نیست.
خارجی ها هم که فهمیدن ما 20% رو تعطیل کردیم، دارو ها رو به 5 برابر قیمت بهمون می فروشن؛ اون هم با کلی التماس و دنگ و فنگ که هر وقت دلشون بکشه بهمون نمی دن.
ما هر جا توی یه حوزه جلو بیوفتیم و پیشرفت کنیم، اینها میخوان از بیرون فشار بیارن به دولت و ملت تا اون رو تعطیل کنند.
بعد از تعطیل شدن تأسیسات غنی سازی و بیرون کردن دانشمندان هسته ای، عربستان به این دانشمندا پیشنهاد ماهیانه 7هزار دلار حقوق داده بود. (3)
این همه سال ما رو تحقیر کردند که بگن نمی تونید کاری کنید، حالا که تونستیم به هسته ای و فضایی و اینها برسیم، میگن باید تعطیل کنیم.
کلی هزینه برای ساخت تأسیسات هسته ای شده؛ میلیاردی خرج شده بود نباید هزینه ها هرز بره؛ آب سنگینی که اراک تولید میکنه، هر لیترش را به بهای چندصد و بعضا بیش از هزار دلار می شه به بقیه کشورها بفروشیم.
60 متر رفتیم زیر زمین که البته دست کم 40 مترش هم کلا صخره است، اونجا تأسیسات زدیم که نتونن بزنن بمبارونش کنند، حالا میگن باید تعطیلش کنید و برید توش آزمایش فیزیک دبیرستان و دانشگاه انجام بدید؛ مرض داریم رفتیم 60 متر زیر زمین که آزمایش کنیم آخه؟ (4)
از اون طرف تأسیسات هسته ای که تعطیل بشه، تولید برق نیروگاه معطل می مونه! برق مورد نیاز برای بعضی کارخونه ها تأمین نمیشه؛ با این کمبود انرژی که بارها اعلام شده از وزارت خانه ها، عملاً چرخ تولید، لنگِ این برق و انرژی هست که تعطیلش کردیم و کارگرها اخراج میشن و کاری براشون نیست و آمار بیکارها با این وضع بیشتر هم میشه.
بعد هم همه میگن بذارید ببینیم مذاکرات به کجا می رسد؟ همه جا معطل که نتیجه مذاکرات تعیین بشه. در حالی که راه حل های دیگه هست برای حل این مشکلات مالی و...
یکیش قراردادهای دوجانبه بستن با کشورهای دیگه؛ خیلی از کشورها هم الآن همین کارو میکنند؛ وقتی می بینن امریکا داره دلار چاپ میکنه و کاغذشو میفروشه به جهان به جای پول، خیلی از کشورها تصمیم گرفتن که بجای استفاده از دلار، پیمان دوجانبه پولی ببندند با هم. مثلا فرض کن ما و روسیه، پیمان دوجانبه می بندیم که کالا رو با کالا معامله کنیم یا اینکه با تأسیس بانک های بین دو کشور، مبادله پولی رو انجام بدیم. هیچ منعی هم نداره برای هیچ جا.
حتی همین معوقات بانکی رو که سرمایه دارها وام های چندین هزار میلیاردی گرفتند رو اگه ازشون پس بگیرن نزدیک به هشتاد هزار میلیارد تومن بودجه به دست دولت می رسه و میتونه خیلی از کارهاش رو با همین پولها پیش ببره. همه این 80 هزار میلیارد هم توی دست کمتر از 600 نفر جمع شده! یعنی نفری حدوداً به طور میانگین 130 میلیارد تومن از اموال بیت المال رو نگه داشتند. (5)
این همه فرار مالیاتی آدمای سرمایه دار که دارایی هاشون تنه می زنه به بودجه کشور، اگه ازشون گرفته بشه کلی از بودجه مورد نیاز دولت تأمین میشه. (6)
همین دزدی ها و اختلاس ها و تخلفات رو اگه جلوش رو بگیرن، کلی از مشکلات مالی کشور حل میشه؛ والا مردم هم وقتی ببینن دست دزدها و متخلفین کوتاه شده، کمتر معترض وضع فعلی میشن و حاضرن با مشکلات بسازن.
کلی از دلارهای کشور خرج واردات کالاهای لوکس و ماشین های گرون قیمت میشه؛ بدتر از اون هم اینه که با ادامه این روند واردات لوکس، مردم هم میوفتن دنبال خرج های لوکس و خریدهای آن چنانی و کلی از نقدینگی کشور خرج کالاهای لوکس و غیرضروری میشه! همین ها رو اگه جمع کنیم با هم، رقم خیلی بزرگی میشه! کلی از کارهای دولت رو میشه با همین پولها ها راه انداخت. (7)
اسناد:
(1) لیست افزایش تحریم ها بعد از توافق ژنو
(2) فیلم: وزیر ورزش:برنامه ای برای جوانان به طور خاص نداریم
(3) عربستان : ماهانه 7 هزار دلار
(4) در عمق شصت متری، آزمایش کنید
(5) بین 82 تا 150 هزار میلیارد تومان معوقات بانکی
(6) میزان فرار مالیاتی در ایران؛ ۱۲ تا ۲۰ میلیارد دلار در سال
مطالب بسیار خوبی است استفاده کردم لذا با احترام لینک شدید