همه باید بدانند چه اتفاقی دارد می افتد!
یکی از مواردی که رهبر معظم انقلاب در این موضوع مطرح کرده اند، درباره ی لزوم اطلاع مردم از جزئیات مذاکرات است:
"البتّه من به خود مسئولین هم این را گفته‌ام همین چند روز؛ مسئولین باید بیایند مردم را و بخصوص نخبگان را از جزئیّات و واقعیّات مطّلع کنند؛ ما چیز محرمانه نداریم، چیز مخفی نداریم. این مصداق همدلی با مردم است؛ همدلی و هم‌زبانی که ما گفته‌ایم."
در فرایند بیداری مردم و آگاهی بخشی به عموم جامعه، ضروری است که چندین مورد را حتما مورد توجه قرار دهیم:
برخی می پرسیدند باید چه کار کرد؟ باید راهپیمایی به راه انداخت؟ باید کمپین تشکیل داد؟ چه کار کنیم تا حمایت خودمان از رهبری را اعلام کنیم؟
به نظر می رسد آنچه مورد نیاز است، نه کمپین است و نه راهپیمایی؛ نه لازم است کسی به زور مذاکرات را تعطیل کند؛ نه لازم است این قبیل کارها رخ بدهد!
"همه باید بدانند چه اتفاقی دارد می افتد"
همانطور که در مطالب قبل اشاره شد، جمله بالا، اصلی ترین و واضح ترین تکلیفی است که رهبر معظم انقلاب بر دوش ما گذاشته اند!
اما چرا فقط این مورد را به عنوان اصلی ترین مأموریت، نشان کرده ایم؟ و چرا تأکید می شود که سایر کارها نیاز نیست؟
برای پاسخ به این مسئله، لازم است مسئله را اول به طور دقیق مشخص کنیم؛ آنگاه پاسخ به خوبی مشخص خواهد شد.
حدود یک ماه قبل از امضای توافقنامه ژنو، رهبر معظم انقلاب درباره ی مذاکرات فرمودند:
بنده همچنان که گفتم خوشبین نیستم؛ من فکر نمیکنم [از] این مذاکرات آن نتیجه‌ای را که ملّت ایران انتظار دارد، به‌دست بیاید. لکن تجربه‌ای است و پشتوانه‌ی تجربی ملّت ایران را افزایش خواهد داد و تقویت خواهد کرد؛ ایرادی ندارد امّا لازم است ملّت بیدار باشد.
ملّت باید بیدار باشد، بداند چه اتّفاقی دارد میافتد [تا] بعضی از تبلیغاتچیهای مواجب‌بگیر دشمن و بعضی از تبلیغاتچیهای بیمزد و مواجب - از روی ساده‌لوحی - نتوانند افکار عمومی را گمراه کنند
فهم دقیقتر بیانات فوق زمانی ممکن است که به تعریف صحیح از لفظ "امام جامعه" دقت بیشتری داشته باشیم؛ امام جامعه، چونانکه خواجه نصیر الدین طوسی اشاره میکند، یعنی
کسی که عامه مردم را در تمامی امور دنیوی و اخروی به سوی کمال تام و تمام خود راهنمایی میکند."
رشد و راهنمایی مردم، مسئله ای است که در نظام اسلامی اهمیت بالایی دارد؛ اینکه در این مقطع زمانی، رهبری با مذاکرات مخالفت نکرده اند(در عین اینکه مکرراً از عبارت "خوش بین نیستم" استفاده کردند) به این معنی است که مسئله مذاکرات در ذهن مردم، هنوز به طور شفاف نفی نشده است و (همانطور که در کلام امام جامعه مشخص است) تجربه ی مذاکرات باید حاصل بشود تا مردم در بستر جامعه اسلامی، در این مورد هم رشد کنند؛(1) و به همین دلیل است که باید جمله ی "همه باید بدانند چه اتفاقی دارد می افتد"، سرلوحه برنامه ها قرار بگیرد.
اما ایشان چه زمانی به روند هزینه دادن ها پایان می دهند؟
تا زمانی که به نقطه ی بحرانی نظام اسلامی نرسیده باشیم، ایشان این روند را تا روشن شدن حداکثری مسئله برای مردم ادامه خواهند داد. و زمانی که مردم نسبت به این موضوع مطلع و آگاه شده باشند، نه نیاز به راهپیمایی است و نه چیز دیگر؛ آنجاست که رهبر جامعه اسلامی به هدف خود-یعنی آگاه ساختن مردم و رشد فکری آن ها رسیده است- و دستور اتمام مذاکرات و یا موارد مشابه صادر خواهد شد. چرا که ایشان تنها نتیجه ای که از مذاکرات انتظار دارند، همین رشد فکری است و همانطور که اشاره فرمودند "[از] این مذاکرات آن نتیجه‌ای را که ملّت ایران انتظار دارد، به‌دست نمی آید"!
پس اصلی ترین تکلیف ما در این برهه، تلاش برای اگاه سازی هر چه بیشتر مردم و تسریع در رخ دادن این موضوع است.
در مطالب بعد، راهکارهای جزئی و دقیقتری برای این مسئله- یعنی تسریع در آگاه سازی مردم جامعه- ارائه خواهد شد ان شاءالله.
چرا نباید تجمعات و راهپیمایی و... راه بیاندازیم تا از رهبری حمایت کنیم تا ایشان راحت تر در مذاکرات اعمال نظر کنند؟
اولین موضوع این است که اصولاً قدرت اعمال نظر رهبر انقلاب، نسبت مستقیمی با تعدد حامیان این نظر ندارد؛ به این معنی که اگر پای اصول اساسی نظام اسلامی در میان باشد، تکلیف رهبر جامعه اسلامی این نخواهد بود که منتظر حمایت مردم بماند؛ چنانکه در واقعه عاشورا شاهد این مسئله بودیم؛(2)
اما تا زمانی که جامعه اسلامی به خطر بحرانی نرسیده است، تکلیف امام جامعه تلاش برای رشد فکری مردم است؛ همین مسئله است که می بینیم در جلسات متعددی که ایشان با مردم دیدار میکنند، مکرر از تجربیات مختلف ارتباط و مذاکره با امریکا شاهد و موارد مثال را ذکر میکنند و ادله عقلی و تجربی را ذکر میکنند و سعی دارند هر چه بیشتر در جهت توجیه و تعمیق فکری مردم کارهایی انجام بگیرد.
مضاف بر این مسئله، به راه انداختن تجمعات اعتراضی، فضا را برای نقش آفرینی برخی رسانه ها و تبلیغاتچی هایی که در کلام امام جامعه به آن اشاره شد مهیا کرده و درست زمانی که هنوز آگاهی بخشی برای مردم به شکل مطلوبی رخ نداده است، این تبلیغاتچی ها تلاش خواهند کرد تا از اعلام نظر مردم به دولت، غائله ای اختلافی بین گروهی از مردم و دولت حاضر را به جامعه القاء کنند؛ در این حالت، پیام اصلی تجمعات مفروض که همان اعلام نظر به دولت است، مخدوش شده و تبلیغاتچی های بی مزد و مواجب داخلی و مزدور خارجی این فرصت را می یابند که جامعه را به سمت التهاب پیش ببرند!
------------------------
پانوشت:
(1) شاید برخی بگویند ما در سال 82 هم این تجربه را کمابیش داشتیم؛ مسئله این است که به دلایلی متعدد این تجربه در ذهن مردم ثبت نشد؛ شکاف نسلی و همچنین عدم پاسداری از تجربیات ثبت شده در اذهان، از جمله عواملی بودند که سبب رجوع دوباره به این موضوع شده اند. و اتفاقاً همین تجربه ی "عدم ثبت تجربه" به ما میگوید از همین حالا باید به فکر تثبیت این تجربه ی اخیر باشیم تا برای چندمین بار تاریخ تکرار نشود.
(2)بد نیست همینجا به مسئله ای دیگر هم اشاره شود؛ برخی از دوستان مسئله ی صلح امام حسن (ع) و جام زهر دفاع مقدس را مطرح می کنند؛ باید یاداوری کنم که در ماجرای جام زهر، حکومت اسلامی از یک حمله و حرکت رو به جلوی خود دست کشید؛ اما در مسئله ی مذاکرات اگر بنا باشد امنیت ملی و مسائل حساس دیگر به خطر بیافتد، این مسئله بیشتر به حادثه ی کربلا نزدیک است تا پذیرش جام زهر! زمانی که اصول اساسی و مسائل اصلی جامعه اسلامی به خطر بیافتد، کربلا تکرار می شود.
در همین مذاکرات باز حرفهای تازه‌ای میزنند. [مثلا] بازرسی‌ها، گفتیم که اجازه نمیدهیم از هیچ‌یک از مراکز نظامی هیچ بازرسی‌ای از سوی بیگانگان صورت بگیرد.
میگویند بایستی ما بیاییم با دانشمندان شما مصاحبه کنیم یعنی در واقع بازجویی کنیم.
ما اجازه نمیدهیم به حریم دانشمندان هسته‌ای ما و دانشمندان در هر رشته‌ی حسّاس و مهمّی، اندک‌اهانتی بشود.
من اجازه نمیدهم بیگانگان بیایند با دانشمندان ما، با فرزندان برجسته و عزیز ملّت ایران که این دانش گسترده را به اینجا رسانده‌اند، بخواهند بنشینند حرف بزنند.
در دنیا هیچ عاقلی اجازه نمیدهد، هیچ دولتی اجازه نمیدهد؛ دانشمندانشان را مخفی میکنند، نمیگذارند اسمهایشان را هم کسی بفهمد. دشمن پُررو و وقیح توقّع دارد اجازه بدهند راه را باز کنند و بیایند با دانشمندان ما، با اساتید ما، با محقّقین ما گفتگو کنند، مذاکره کنند. درباره‌ی چه؟ درباره‌ی یک پیشرفت اساسی بومی علمی در کشور.
این اجازه مطلقاً داده نخواهد شد؛ این را هم دشمنان بدانند، هم کسانی که منتظرند ببینند تصمیم نظام جمهوری اسلامی چه میشود، بدانند.[...]
همه خدمتگزاریم؛ این حقیر هم خدمتگزار همه‌ی شما هستم. همه‌ی ما وظیفه داریم در مقابل زورگویی دشمن، در مقابل وقاحت دشمن، در مقابل توقّعات بیجای دشمن و در مقابل توطئه‌های دشمن با کمال قدرت و استقامت بِایستیم!
بعد از انتشار این بیانات، پیام های متعددی از سراسر کشور دست به دست می شد؛ همه برای شان سوالاتی پیش آمده بود:
چه اتفاقی افتاده که امام خامنه ای میگویند "من اجازه نمی دهم"؟
مگر پیش از این نفرموده بودند که "مسئولین نظامی مأذون نیستند؟"
اصلاً مگر روزهای قبلتر نفرموده بودند که "مسئولین مذاکرات نباید..."؟؟؟
مگر قبل تر رهبری نگفته بود "ملت در دهن کسی خواهد زد که قصد تحقیرشان را داشته باشد؟"
یادتان هست که رهبری گفته بودند "اگر آمدند شرط برداشتن تحریم را یک چیزى قرار دادند که شما غیرتت نمیگنجد که آن را انجام بدهى؛ چه کار میکنید؟"
مگر ما چه کاره ایم که رهبری میگوید "من اجازه نمیدهم"؟ چطور باید برسیم به این که بگوید "ملت اجازه نمیدهد"؟
...
پیام هایی از این دست نشان دهنده ی حساسیت به جایی بود که در اذهان ایجاد شده بود!
چطور شده که ما مراحلی را گذرانده ایم که ایشان طی روندی، از این مسئله که «دولت باید فلان کار را انجام بدهد»، بعد گفتند «مردم خواهند کرد»، بعد «مسئولین نظامی مأذون نیستند» و بعد حالا چه شده است که ایشان تنها خودشان را مقابل مسئله قرار میدهند؟
خیلی ها می پرسند چه باید کرد؟ چه کار کنیم؟
جواب در حرفهای رهبر انقلاب است:
از مذاکراتی هم که امروز در جریان است، ما ضرری نخواهیم کرد. البتّه بنده همچنان که گفتم خوشبین نیستم؛ من فکر نمیکنم [از] این مذاکرات آن نتیجه‌ای را که ملّت ایران انتظار دارد، به‌دست بیاید، لکن تجربه‌ای است و پشتوانه‌ی تجربی ملّت ایران را افزایش خواهد داد و تقویت خواهد کرد؛ ایرادی ندارد امّا لازم است ملّت بیدار باشد. ما از مسئولین خودمان که دارند در جبهه‌ی دیپلماسی فعّالیّت میکنند، کار میکنند، قرص و محکم حمایت میکنیم، امّا ملّت باید بیدار باشد، بداند چه اتّفاقی دارد میافتد [تا] بعضی از تبلیغاتچیهای مواجب‌بگیر دشمن و بعضی از تبلیغاتچیهای بیمزد و مواجب - از روی ساده‌لوحی - نتوانند افکار عمومی را گمراه کنند. (12 آبان 1392)
تکلیف ما این است که این دستور مشخص و واضح را عملی کنیم! این تجربه باید در ذهن "همه" مردم به خوبی و به طور واضح ثبت شود؛ همه باید بدانند چه اتفاقی دارد می افتد!
